Κάθε χρόνο, πριν την Πρωτοχρονιά, συνηθίζω να κάνω απολογισμό και ενδοσκόπηση. Κοιτάω μέσα μου και σκέφτομαι τι έζησα τη χρονιά που φεύγει, τι έμαθα, τι μένει στην καρδιά μου. Υποδέχτηκα το 2023 γεμάτη στόχους και όνειρα. Νόμιζα μάλιστα ότι τα είχα όλα υπό έλεγχο. Κι όμως, πριν από 9 μήνες, μία διάγνωση έμελλε να μου αλλάξει τη ζωή, για πάντα.
Καρκίνος του μαστού. Και μόνο στο άκουσμα της διάγνωσης πάγωσα, έσβησα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ένα ποτάμι αναμνήσεων πλημμύρισε το μυαλό μου, καθώς θυμόμουν τη ζωή που έζησα, μέχρι εκείνη την ώρα. Πως λειτουργούσα, πως συμπεριφερόμουν, με τι τρόπο αλληλοεπιδρούσα.
Για τους γιατρούς έπρεπε να γίνουν όλα επείγον. Από την πρώτη στιγμή μιλούσαν για εξετάσεις, χειρουργεία, θεραπείες. Εγώ έγινα χίλια κομμάτια. Όμως έπρεπε να μαζέψω τα κομμάτια μου και να πάρω αποφάσεις για τη ζωή μου. Να διαχειριστώ την ψυχολογία των παιδιών μου, ενώ παράλληλα πάλευα μέσα μου να συνειδητοποιήσω τι μου συνέβαινε και κυρίως να το αποδεχτώ για να μπορέσω να το αντιμετωπίσω.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκίνησε το ταξίδι της ίασης μου. Δεν ήμουν προετοιμασμένη, ούτε καν για τα μισά που πέρασα. Δε θα πω ψέματα, φοβήθηκα, έκλαψα και βυθίστηκα στη θλίψη, όταν γεύτηκα την πικρή γεύση που φέρνει ένα χειρουργείο και οι πολύμηνες θεραπείες για να μπορέσω να ζήσω.
Το να είμαστε ζωντανοί σημαίνει να αντιμετωπίζουμε τηναλλαγή. Μπορεί να είναι οδυνηρό να αποδεχόμαστε αληθινά το αναπόφευκτο της αλλαγής και την παροδικότητα όλων των πραγμάτων στη ζωή, αλλά αν αυτή η αναγνώριση της παροδικότητας δεν ενσταλάξει φόβο στην καρδιά μας, αλλά μας βοηθήσει να εμβαθύνουμε, να ασκούμε συνειδητή επίγνωση και να αντιμετωπίζουμε την κάθε ημέρα σαν δώρο, ίσως τότε ανακαλύψουμε τον αληθινό μας εαυτό, μέσα από αυτήν την αλλαγή.
Η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και η δική μου αντιμετώπιση, όλο αυτό το διάστημα, θα βοηθούσε ή όχι την εξέλιξη της υγείας μου. Το τρίπτυχο της δικής μου δύναμης: πίστη, προσευχή και αγάπη. Η πίστη μου με έβγαλε στο ξέφωτο, όταν βυθίστηκα στο σκοτάδι. Γιατί η πίστη είναι η δύναμη που μετουσιώνει το φόβο σε αγάπη, το σκοτάδι σε φως. Η προσευχή ήταν ο δικός μου τρόπος να νιώθω τη ζεστασιά και την προστασία του Θεού, όταν οι θεραπείες με χτυπούσαν στον πυρήνα της ύπαρξης μου και δοκίμαζαν τις ψυχικές και τις σωματικές μου αντοχές. Η αγάπη των δικών μου ανθρώπων λειτούργησε σαν προστατευτική ασπίδα, ενάντια στη μεγαλύτερη μάχη που κλήθηκα να δώσω στη ζωή μου. Όλοι γύρω μου ενωμένοι, σαν μια μεγάλη αγκαλιά, με κράτησαν και με στήριξαν όσο και όπως μπορούσε ο καθένας. Επί της ουσίας το πέρασαν μαζί μου όλο αυτό. Τόση μαζεμένη αγάπη δεν είχα νιώσει ποτέ ξανά.
Ο καρκίνος αποτέλεσε το εφαλτήριο για να δω τη ζωή αλλιώς. Να καταλάβω ότι δεν υπάρχει πια χρόνος για χάσιμο, μόνο για δράση, για όνειρα, για στόχους. Γιατί η ζωή είναι τόσο γλυκιά και κάθε λεπτό της πολύτιμο. Όταν αρρωστήσεις βαριά και καταφέρεις να ζήσεις είναι σαν να σου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να αλλάξεις και να ζήσεις καλύτερα. Τα επόμενα γενέθλια μου θα τα γιορτάσω, μέσα μου, διπλά. Θα είναι μαζί με γενέθλια και μια επέτειος. Η επέτειος της δεύτερης ευκαιρίας που μου δόθηκε.
Λίγο πριν τα φετινά Χριστούγεννα ολοκλήρωσα τις θεραπείες μου και όλοι με παρότρυναν να ξεχάσω την περιπέτεια της υγείας μου, να την αφήσω πίσω μου. Λες και υπάρχει ένα κουμπί που μπορεί να διαγράψει τις μνήμες ή τα σημάδια που αναπόφευκτα έχω στο σώμα μου. Και αν όντως καταφέρω να ξεχάσω όσα έζησα, ποια θα είμαι πια; Αν ξεχάσω το πόσο πόνεσα, μήπως ξεχάσω και το πόση δύναμη είχα μέσα μου και πόση θέληση για ζωή;
Αποχαιρετώντας αυτή τη χρονιά πλημμυρίζω από ευγνωμοσύνη και επιλέγω να κρατήσω αυτές τις μνήμες. Όχι σαν βαθιές πληγές που θα με συντροφεύουν μια ζωή, αλλά σαν ενθύμια, ότι κάποτε πάλεψα για τη ζωή μου και νίκησα. Προχωρώντας στη νέα χρονιά επανασυνδέομαι, με κόπο, με ταθέλω μου, βάζω νέους στόχους και την υποδέχομαι γεμάτη όνειρα, ελπίδα και αγάπη.
