Η θλίψη, είναι το φυσιολογικό συναίσθημα που έχουμε όταν στεναχωριόμαστε και το κύριο συναίσθημα που συνοδεύει ένα τραυματικό γεγονός ή μια απώλεια. Αυτό το βάρος στο στήθος, αυτή η βαριά διάθεση, η έντονη απογοήτευση, η έλλειψη ενέργειας και επιθυμίας να κάνουμε πράγματα.
Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι μόλις νιώσουν θλίψη προσπαθούν να τη διώξουν. Φίλοι και συγγενείς προσπαθούν να τους αλλάξουν διάθεση και να τους χαρίσουν χαρά. Νομίζουν ότι τους βοηθούν απαλλάσσοντας τους από τη θλίψη, τη στεναχώρια, τον πόνο και όποιο άλλο συναίσθημα νιώθουν δυσάρεστο γιατί έμαθαν από παιδιά να διαχωρίζουν τα συναισθήματα σε «καλά» και «κακά» και η θλίψη σίγουρα δεν είναι ένα ευχάριστο συναίσθημα. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι τα συναισθήματα από μόνα τους δεν είναι ούτε «καλά», ούτε «κακά». Είναι απλά αντιδράσεις και είναι ανθρωπίνως αδύνατον να ζει κανείς μια περίοδο απώλειας και σε μια τέτοια συνθήκη να νιώθει χαρά. Ουσιαστικά με την άρνηση να αποδεχτεί κανείς τη θλίψη του και με την υπερπροσπάθεια να νιώσει χαρά, κόντρα στο τι συμβαίνει μέσα του, είναι λες και υποβαθμίζει το συναίσθημα του και ουσιαστικά δε δίνει την ευκαιρία στον εαυτό του να το επεξεργαστεί, να το εκφράσει και να το εκτονώσει.
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις, όπου μια απώλεια έρχεται ξαφνικά στη ζωή των ανθρώπων, το σοκ που τη συνοδεύει δεν αφήνει περιθώρια επεξεργασίας ή έκφρασης της. Κάπως έτσι η αντίδραση αναβάλλεται. Απωθείται για μήνες, ακόμη και χρόνια. Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι το μυαλό και το σώμα μπλοκάρουν τα συναισθήματα, τις σκέψεις ή τις αναμνήσεις επειδή είναι πολύ επώδυνα για να τα αντέξουν. Τα «παγώνουν» μέσα τους για τόσο πολύ καιρό που κάποιες φορές έχουν τη ψευδαίσθηση ότι τα ξεπεράσαν. Ασυνείδητα κουβαλούν ένα αίσθημα πόνου και ένα ψυχικό βάρος που σχετίζεται με εκείνη τη θλίψη που δεν έχουν επεξεργαστεί και μετά από καιρό δυσκολεύονται να συνδέσουν αυτά τα αισθήματα με τη θλίψη που βίωσαν πριν τόσο καιρό.
Δυστυχώς όμως η θλίψη έχει αόρατες επιπτώσεις. Αν δεν τη διαχειριστούμε και απλά τη θάψουμε βαθιά μέσα μας, θα αφήσει βαθιές πληγές και τραύματα που θα μας συντροφεύουν μια ζωή. Κάποια στιγμή ενδεχομένως να βγει στην επιφάνεια με δυσάρεστο τρόπο. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να απελευθερωθούμε από τη θλίψη μας με το να αρνούμαστε την ύπαρξη της, αλλά όταν συνειδητά επιλέξουμε να έρθουμε σε επαφή με αυτή, να αφουγκραστούμε τις ανάγκες μας τη δεδομένη περίοδο, να κατανοήσουμε όσα νιώθουμε και να τα αποδεχτούμε.
Αν λοιπόν περνάτε μια δύσκολη περίοδο και η θλίψη σας κτυπά την πόρτα, ανοίξτε της και καθίστε μαζί της να ακούσετε τι έχει να σας πει. Ίσως βρίσκεστε στην πιο αληθινή στιγμή της ζωής σας και είναι η ευκαιρία σας να μάθετε καλύτερα τον ίδιο σας τον εαυτό. Κάτι που στη θλίψη όλοι εκτιμάμε είναι το χρόνο μας. Όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με μια απώλεια ή ένα σοβαρό θέμα υγείας, ξαφνικά καταλαβαίνουμε ότι δεν ξέρουμε πόσο χρόνο έχουμε και ‘μεις οι ίδιοι. Βρείτε χρόνο για να εστιάσετε τη ζωή σας στο παρόν, να επαναπροσδιορίσετε τι πραγματικά αξίζει για σας, να ενσωματώσετε στην καθημερινότητα σας την ενσυνειδητότητα, να στραφείτε μέσα σας και να αυτοπροσδιοριστείτε. Κυρίως να επιλέξτε που και σε ποιους θέλετε να χαρίζετε το χρόνο και την ενέργεια σας.
Μια ισορροπημένη συναισθηματικά ζωή εμπεριέχει την πεποίθηση ότι τόσο η θλίψη όσο και η χαρά είναι μέρος του «ταξιδιού» μας. Συνήθως οι άνθρωποι μετά από μια μεγάλη απώλεια και τη βαθιά θλίψη που τη συνοδεύει δεν είναι πια ίδιοι. Είναι αναμενόμενο να αλλάζει ο άνθρωπος που άντεξε και διαχειρίστηκε τόσο πόνο. Αγκαλιάστε το νέο σας εαυτό που γεννιέται μέσα από αυτόν τον πόνο. Αγαπήστε τον, προσφέρετε του ανακούφιση, φροντίδα και αφήστε τον πανδαμάτωρ χρόνο να κάνει τη δουλειά του. Να θυμάστε πως μέρος της εξέλιξης μας είναι ότι μαθαίνουμε να μας αγαπάμε και τις μέρες μας τις λιγότερο φωτεινές. Τις μέρες εκείνες που πονάμε, που κλαίμε, που θρηνούμε, που θυμώνουμε, που φοβόμαστε. Το φως νικάει το σκοτάδι καθώς βρίσκουμε τρόπους να επανασυνδεθούμε με το νόημα της ζωής και να πλοηγηθούμε πιο εύκολα στα οδυνηρά μας συναισθήματα.
