Όταν γεννιέται ένα παιδί όλες νιώθουμε ότι έχουμε πολύ καιρό μέχρι να μεγαλώσει. Όμως έρχεται μια μέρα που το παιδάκι μας δεν είναι πια παιδί, ή μάλλον νομίζει ότι δεν είναι γιατί στα μάτια μας πάντα θα είναι. Ξαφνικά γίνεται έφηβος και δεν είσαι πια η γλυκιά μανούλα του που έτρεχε να χωθεί στην αγκαλιά της, δεν είσαι η συντροφιά που το κοιμίζει κάθε βράδυ διαβάζοντας του παραμύθια, αυτή που του κτενίζει τα μαλλιά, που παρακολουθεί μαζί του κινούμενα σχέδια, που τραγουδά μαζί του παιδικά τραγούδια ή παίζει παιχνίδια.
Η μετάβαση στην εφηβεία προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα στους γονείς. Από τη μια πρεσβεύει η λογική. Αντιλαμβάνονται ότι αυτή είναι η φυσική εξέλιξη της ζωής και νιώθουν περήφανοι που μεγάλωσαν ένα υγιές, καλό παιδί, ανεξάρτητο και δυναμικό. Από την άλλη κυριαρχεί η νοσταλγία. Εκείνης της πρώτης μέρας που μίλησε, που περπάτησε, που πήγε για πρώτη φορά στο νηπιαγωγείο, που συμμετείχε στην πρώτη του σχολική γιορτούλα, που γνωρίζατε τον κόσμο ταξιδεύοντας και σας κράταγε σφιχτά το χέρι μπροστά στο άγνωστο.
Νέοι γονείς όσο κουρασμένοι και άυπνοι και να νιώθετε τώρα, χαρίστε απλόχερα χρόνο στο παιδί σας. Χαρίστε αμέτρητα σ’ αγαπώ, χάδια, αγκαλιές, εκδρομές, γέλια, παιχνίδια. Μοιραστείτε στιγμές, γεμίστε το αναμνήσεις, φορτίστε το αγάπη και αυτοπεποίθηση. Αυτά θα θυμάται μεγαλώνοντας και αυτά θα καθορίσουν την ενήλικη ζωή του.
Γονείς εφήβων που θα πάει, θα περάσει αυτή η δύσκολη περίοδος και θα μεγαλώσει ο/η έφηβος/η σας. Χαρίστε στα έφηβα παιδιά σας αγάπη, ηρεμία, αποδοχή. Και χαρίστε στον εαυτό σας υπομονή, πολλή υπομονή!
