Κατά τον Αριστοτέλη ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ων κοινωνικό. Έχει δηλαδή την έμφυτη ανάγκη να συνυπάρχει και να συνεργάζεται με τους άλλους ανθρώπους τόσο για την εξέλιξη του όσο και για την επιβίωση του. Όλοι έχουμε ανάγκη την ανθρώπινη επαφή. Η σύναψη φιλίας είναι μια όμορφη σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους, που ξεκινά από την παιδική ηλικία και διαρκεί μέχρι τα βαθιά γεράματα.
Η παιδική φιλία ξεκινά κυρίως κατά την περίοδο της προσχολικής ηλικίας όπου κοινός παρονομαστής ανάμεσα στους φίλους είναι το παιχνίδι. Η παιδική φιλία είναι ένα συναισθηματικό δέσιμο το οποίο βασίζεται κυρίως στις κοινές δραστηριότητες που τις περισσότερες φορές μόλις πάψουν να υπάρχουν συνήθως σταματά και η φιλία. Υπάρχουν βέβαια και οι περιπτώσεις αυτές που μια παιδική φιλία κράτησε για μια ολόκληρη ζωή.
Η εφηβική φιλία βασίζεται περισσότερο στην αποδοχή από τους συνομήλικους/ες και αναπτύσσεται με βάση τη γνώμη τους και τα κοινά ενδιαφέροντα. Είναι η περίοδος όπου ο έφηβος/η αρχίζει να διαμορφώνει χαρακτήρα και επιδιώκει ανεξαρτησία από τους γονείς. Η ανάγκη του/της λοιπόν αυτή τον/την ωθεί, πολλές φορές, να προσκολλάται στη φιλία έως ακόμη και να παρασύρεται κάποιες φορές από συμπεριφορές τις οποίες τείνει να μιμείται για να είναι αρεστός/η από την παρέα. Είναι ίσως η πιο δύσκολη ηλικία να διακρίνει κανείς ποιοι/ες είναι αληθινοί/ες φίλοι/ες.
Κατά την ενήλικη ζωή οι άνθρωποι αλλάζουν και εξελίσσονται στην πορεία του χρόνου. Σε αυτή την περίοδο της ζωής τους η φιλία κτίζεται με αγάπη, ειλικρίνεια, σεβασμό, κατανόηση και υπομονή. Συνήθως μεταξύ δύο ή περισσότερων ανθρώπων, διαφορετικών μεν σαν προσωπικότητες με κοινές ωστόσο αξίες και ίδια οπτική για τη ζωή.
Η φιλία θέλει ως ένα βαθμό να υπάρχει ενσυναίσθηση για να μπαίνει κανείς στη θέση του/ης φίλου/ης του/ης και να κατανοεί τα συναισθήματα και τις ανάγκες του/ης. Πραγματικοί/ες φίλοι/ες είναι αυτοί/ες που μπορεί να κάνει κανείς μήνες ολόκληρους να τους/ις δει και όταν συναντηθούν να είναι λες και εχθές ήταν ξανά μαζί.
Θα μου πει κανείς πολύ ρομαντικά ακούγονται όλα αυτά σε ένα κόσμο όπου κυριαρχεί η ζήλια, ο φθόνος και το συμφέρον. Λίγο πολύ όλοι/ες βιώσαμε αποτυχημένες «φιλίες» ή όλοι/ες πιστέψαμε σε λάθος «φίλους/ες» κάποια στιγμή στη ζωή μας. Φυσιολογικό οι εμπειρίες αυτές να μας κάνουν ως άνθρωπους πιο επιλεκτικούς, πιο επιφυλακτικούς και πιο ανασφαλείς κάποιες φορές απέναντι σε ένα καινούργιο/α φίλο/η και τις πραγματικές του/ης προθέσεις. Αυτό όμως δε μειώνει την αξία της φιλίας ως αγαθό ούτε πρέπει να λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας στη συναναστροφή μας με τους συνανθρώπους μας. Συνήθως η φιλία μας με κάποιο άλλο άτομο ξεκινά σαν κοινωνική συναναστροφή κατά τη διάρκεια της οποίας μπορούμε να κρίνουμε αν θα παραμείνει ως έχειν ή αν θα προαχθεί σε κάτι ανώτερο στη συνείδηση μας.
Ανέκαθεν υπήρχε η πεποίθηση ότι ο/η αληθινός/η φίλος/η φαίνεται στα δύσκολα γιατί θα είναι αυτός/η που θα σταθεί πλάι μας να μας ακούσει και να μας συμπαρασταθεί. Υπάρχει ωστόσο και η αντίθετη άποψη, ότι ο/η αληθινός/η φίλος/η φαίνεται στη χαρά μας. Αναρωτηθήκαμε όμως ποιος είναι ο λόγος που ίσως τελικά η χαρά μας να είναι η ευκαιρία να επιβεβαιώσουμε την αυθεντικότητα της φιλίας κάποιου/ας; Ο λόγος είναι γιατί αν ένας/μια φίλος/η δεν είναι αληθινός/η δε θα αντέξει τη χαρά μας και θα κυριαρχηθεί από το αίσθημα της ζήλιας. Στα δύσκολα αν δεν είναι αληθινός/η φίλος/η ενδόμυχα θα ικανοποιηθεί με την όποια αποτυχία μας. Κατά τον Αισχύλο «Λίγοι άνθρωποι το έχουν στη φύση τους αυτό: να τιμούν χωρίς φθόνο τον ευτυχισμένοφίλο τους.»
Σεβαστές και οι δύο απόψεις. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολες οι ανθρώπινες σχέσεις και γι’ αυτό ας μην ξεχνάμε πως η φιλία θέλει χρόνο για να αναπτυχθεί. Όποια και αν είναι η άποψη του καθενός για τη φιλία ένα πράγμα είναι αδιαμφησβήτητο: αποτελεί σπάνιο αγαθό και θεωρείται ευλογημένος ο άνθρωπος που έχει πραγματικούς φίλους στη ζωή του.
