Έχουμε την τάση να διανύουμε τη ζωή λες και κάθε μας κίνηση παρακολουθείται, κρίνεται και αξιολογείται από τους ανθρώπους γύρω μας. Προγραμματιστήκαμε από την κουλτούρα μας και τις οικογενειακές μας παραδόσειςνα ακολουθούμε το «ιδεώδες» μονοπάτι που επιτάσσει η κοινωνία. Μυηθήκαμε σε αυτό το μοτίβο σκέψης και το σύστημα πεποιθήσεων, που φαίνεται αδύνατο να επιλέξουμε διαφορετικά. Ξέρουμε ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε για το τι σκέφτονται οι άλλοι για μας. Αλλά αυτό είναι πιο εύκολο να το λέμε παρά να το εφαρμόζουμε. Γιατί όμως να ανησυχούμε για την όποια κριτική όταν οι επιλογές μας αφορούν τη δική μας ζωή; Γιατί να μας νοιάζει τι λένε οι άλλοι αν δεν έχουμε κάνει κάτι που να τους βλάψει;
H εν λόγω ανησυχία μπορεί να μας εμποδίσει να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας, να εκφράσουμε την αληθινή μας φύσηκαι να σταθεί εμπόδιο στη ζωή που τόσο πολύ θέλουμε να δημιουργήσουμε. Η συναισθηματικήμας απόκριση σε αυτή την ανησυχία είναι άγχος, θλίψη, ανασφάλεια, αβεβαιότητα. Αυτά τα συναισθήματα φαίνεται να επηρεάζουν τη συμπεριφορά μας. Μηρυκάζουμε, έχουμε εμμονές και διατηρούμε αυτές τις περιοριστικές πεποιθήσεις στο μυαλό μας, επομένως είμαστε συνεχώς σε επιφυλακή να «αποδείξουμε» ότι είναι αληθινές. Είναι λες και ποθούμε την έγκριση από τους ανθρώπους και οδηγούμαστε σε μια ψυχαναγκαστική επιδίωξη της τέλειας ζωής, η οποία ενδεχομένως κάποιες φορές να μας δημιουργεί την αίσθηση πως κάπου υστερούμε σε σχέση με τους άλλους.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι ο καθένας σε αυτή τη ζωή έχει τη δική του πορεία και δε γεννιόμαστεμε οδηγό για το πως πρέπει να είναι η εξέλιξη της. Δεν έχουμε καμία υποχρέωση να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίεςτων γύρω μας και ούτε πρόκειται ποτέ να αρέσουμε σε όλο τον κόσμο. Παραδείγματος χάρη θα μπορούσα να βρεθώ σε μια μεγάλη παρέα, για πρώτη φορά, όπου θα έλεγα την άποψη μου σε κάποιο θέμα. Μερικοί απλά θα ασχοληθούν με το τι φοράω, πως μιλάω και πως κινούμαι. Κάποιοι από αυτούς θα συμφωνήσουν με ότι πω και ίσως και να ταυτιστούν με την άποψη μου. Άλλοι θα διαφωνήσουν και πιθανόν να σκεφτούν ότι αυτό που είπα είναι λάθος. Κάποιοι θα με ξεχάσουν μόλις φύγω, άλλοι θα με θυμούνται για καιρό. Κάποιοι θα καταλάβουν πλήρως τι έχω να πω και άλλοι θα παρερμηνεύσουν τα λόγια μου. Θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ και θα είμαι ο καλύτερος μου εαυτός εκείνη τη στιγμή. Παρόλα ταύτα η εντύπωση που θα σχηματίσουν για μένα θα είναι διαφορετική. Ό,τι και να κάνω σε κάποιους ανθρώπους δε θα αρέσω ποτέ. Ό,τι και να κάνω, σε κάποιους θα αρέσω πάντα. Και αυτό δεν έχει να κάνει απόλυτα με μένα. Όπως πολύ όμορφα έθεσε η Lori Deschene: «Δεν μπορείς να αναγκάσεις κανέναν να σε εκτιμήσει, να σε σεβαστεί, να σε κατανοήσει ή να σε υποστηρίξει, αλλά μπορείς να επιλέξεις να αφιερώσεις το χρόνοσου γύρω από ανθρώπους που το κάνουν».
Η κριτική των άλλων μπορεί να μας βλάψει. Αλλά ποτέ δεν θα μας βλάψει τόσο πολύ όσο η λύπη. Αν κάποιος μας σχολιάσει αρνητικά, νιώθουμε λυπημένοι. Μπορεί να σκεφτούμε ότι αυτός ο κάποιος μας έκανε να νιώσουμε έτσι με αυτά που είπε. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχει κανέναν έλεγχο στο πώς νιώθουμε. Μας σχολίασε και εμείς δώσαμε νόημα σε αυτή του την ενέργεια. Όταν δίνουμε την κυριότητα τωνσυναισθημάτωνμας στους άλλους, τους επιτρέπουμε να ελέγχουν τη ζωή μας.
Για να αλλάξετε πώς σας κάνουν να νιώθετε τα σχόλια των άλλων, χρειάζεται μόνο να αλλάξετε την οπτική σας. Αυτό βέβαια απαιτεί λίγη δουλειά, επειδή οι σκέψεις μας είναι κάποιες φορές σε ασυνείδητο επίπεδο, επομένως μπορεί να χρειαστεί μια διεργασία για να καταλάβετε ποια σκέψη προκαλεί τα συναισθήματά σας. Ξεκινήστε με το να ανακτήσετε τον έλεγχο των σκέψεων, των συναισθημάτων και των πράξεων σας. Κοιτάξτε πραγματικά μέσα σας και αναλύστεπού καθοδηγήθηκαν οι πράξεις σας έως τώρα από τις απόψεις των άλλων. Μετά, ρωτήστε τον εαυτό σας: Αν ίσχυαν όσα σκέφτονταν οι άλλοι για μένα τι θα σήμαινε; Ποιο ήταν το σωστό τη δεδομένη στιγμή για μένα να κάνω; Μόνο όταν προσδιορίσετε την περιοριστική σας πεποίθησή, θα βρείτε τη δύναμη και τον τρόπο να τη σταματήσετε.
Ξέρετε τι μετανιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι όταν πια έχουν περάσει τα χρόνια; Το γεγονός ότι δεν είχαν το θάρρος να ζήσουν μια ευτυχισμένηζωή, αληθινή για τον εαυτό τους και όχι αυτήν που περίμεναν οι άλλοι από αυτούς. Η ανάπτυξη μιας βαθιάς κατανόησης των αναγκών, των επιθυμιών, των αξιών και του οράματός μας, μας δίνει τη σταθερή αίσθηση της ταυτότητας. Όταν κάποιος δεν έχει ξεκάθαρη αίσθηση του ποιος είναι ή τι θέλει, είναι εύκολο να αφήσει τους άλλους να τον ορίσουν. Δώστε αξία λοιπόν στις ανάγκες σας και αρχίστε να βάζετε όρια. Ο καθορισμός ορίων είναι ένα βασικό βήμα σε ένα αέναο ταξίδι αυτοστοχασμού και επιμελούς εξάσκησης.
Απελευθερώστε τον εαυτό σας συνειδητοποιώντας ότι η κρίση ενός άλλου ατόμου για εσάς και η αντίδραση του σε κάτι που κάνετε δεν ορίζει εσάς αλλά αυτόν. Είναι μια αντανάκλαση των πεποιθήσεων, των φόβων, των περιορισμών και των αντιλήψεών του. Ο κόσμοςείναι σαν καθρέφτης, όπου ο καθένας βλέπει μέσα το είδωλο του. Επί της ουσίας, βλέπει στους άλλους αυτό που έχει μέσα στη ψυχήτου. Επομένως, αντί να προσπαθείτε να αποφύγετε την κριτική των άλλων απλά αναμένετέ την. Κατά τον Αριστοτέλη: «Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αποφύγεις την κριτική: να μην κάνεις τίποτα, να μη λες τίποτα και να μην είσαι τίποτα.»
Να θυμάστε ότι η ζωή είναι σαν ένα μονοπάτι που καλείστε να διανύσετε. Μπορεί να μην είναι γραμμικό, αλλά δεν παύει να είναι όμορφο, γιατί είναι το δικό σας μονοπάτι. Δώστε προσοχή στην παρούσα στιγμή και αναγνωρίστε τι πραγματικά συμβαίνει στο μυαλό, στο σώμα και τηνκαρδιάσας. Τότε η ζωή θα αρχίσει να γίνεται πολύ πιο εύκολη γιατί θα έχετε συνειδητοποιήσει ότι όλοι γύρω σας είναι τόσο απορροφημένοι με τις δικές τους σκέψεις και τα δικά τους συναισθήματά που δε θα μπορούσαν να νοιάζονται λιγότερο για το τι κάνετε. Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν νοιάζονται, απλώς ότι είναι πρωτίστως εστιασμένοι στον εαυτό τους και στις δικές τους ζωές. Επιλέξτε ενσυνείδητανα μη ζείτε σύμφωνα με τις προσδοκίες των άλλων και αρχίστε να ζείτε τη ζωή που ονειρεύεστε, δίπλα στους ανθρώπους που αγαπάτε.
