Φαίνεται ότι μόλις χθες κρατήσατε το νεογέννητο μωρό σας στην αγκαλιά σας και υποσχεθήκατε να το αγαπάτε και να το φροντίζετε για πάντα. Τώρα έφτασε η στιγμή που το παιδί ενηλικιώθηκε και φεύγει από το σπίτι για σπουδές. Τα συναισθήματα ανάμεικτα. Από τη μια περηφάνια και χαρά και από την άλλη συγκίνηση και μελαγχολία. Αυτό το αίσθημα κενού που ενδεχομένως να νιώθετε χαρακτηρίζεται ως το «σύνδρομο της άδειας φωλιάς».
Όταν ένα παιδί φεύγει μακριά είναι δύσκολο και για τους δύο γονείς. Είναι φυσιολογικό η αποχώρηση του από το σπίτι να επηρεάσει τη δυναμική της καθημερινής ζωής για όλα εκείνα που απομένουν. Σε τέτοιες περιπτώσεις, οι γονείς, όπου μαζί σαν συνοδοιπόροι ξεκινήσαν αυτό το όμορφο ταξίδι της δημιουργίας οικογένειας, βιώνουν λίγο πολύ τα ίδια συναισθήματα και προσφέρουν ο ένας στον άλλον την απαιτούμενη συναισθηματική στήριξη κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.
Ωστόσο, υπάρχουν και οι περιπτώσεις αυτές όπου οι περιστάσεις της ζωής τα φέρνουν έτσι που τελικά ο ένας γονέας μεγαλώνει το παιδί μόνος στο σπίτι. Οι προκλήσεις για τους μονογονείς είναι διαφορετικές και ενδέχεται να έχουν μια πιο δύσκολη μετάβαση στη νέα πραγματικότητα. Ενώ σε αντίθετη περίπτωση θα είχε την κατανόηση του άλλου γονέα τώρα νιώθει ότι δυσκολεύεται να εξηγήσει τη συναισθηματική του κατάσταση σε φίλους και μέλη της οικογένειας του που, όσο και αν τον αγαπάνε, μπορεί να μην καταλαβαίνουν πλήρως τι περνά. Αυτή η μετάβαση μπορεί να είναι απίστευτα δύσκολη και συναισθηματικάκουραστική γι’ αυτόν, όμως δε βοηθά να αφήσει αυτήν τη σκέψη να τον επηρεάσει και να κλειστεί στον εαυτό του. Θα βοηθούσε πολύ αν έκανε προσπάθεια να έχει πλάι του άτομα που τον αγαπούν μέχρι σιγά-σιγά να αποδεχθεί ότι αυτή ηαλλαγήείναι μέρος μιας φυσιολογικής εξέλιξης του κύκλου της ζωής.
Αν και δεν αποκλείεται το ρόλο του μονογονέα, να τον έχει αναλάβει ο πατέρας, συνήθως η μητέρα είναι αυτή που μένει στο ίδιο σπίτι με το παιδί. Όταν ο ρόλος της μητέρας έχει καθορίσει τη ζωή μιας γυναίκας για τόσα χρόνια και ήταν η κύρια της προτεραιότητα, καθώς ταυτόχρονα προσπαθούσε να αναπληρώνει τα κενά της πατρικής φιγούρας στην οικογενειακή εστία, φυσικό επακόλουθο ήταν να δημιουργήθηκε έναν ιδιαίτερο συναισθηματικό δέσιμο μεταξύ τους και τώρα που ήρθε η στιγμή της ενηλικίωσης του είναι λες και μένει μετέωρη και χαμένη γιατί δεν ξέρει πως είναι να ζει σε ένα σπίτι χωρίς παιδί.
Είναι αναμενόμενη μια αίσθηση απώλειας καθώς η θλίψη είναι μέρος της προσαρμογής. Δεν κλείνει ο κύκλος της ζωής της επειδή ενηλικιώθηκε το παιδί. Απλά κλείνει ένα μεγάλο σημαντικό κεφάλαιο. Κοιτάζοντας πίσω πόσα δύσκολα πέρασε μέχρι τώρα, κατά τη διάρκεια του μεγαλώματος του, παιδικές αρρώστιες, διαβάσματα, ξενύχτια, εφηβεία, ενδεχομένως να το βιώνει σαν τέλος εποχής. Αλλά αν επιλέξει να το δει από άλλη οπτική μπορεί να είναι η αρχή μιας όμορφης ενήλικης σχέσης γονέα-παιδιού. Θα είναι πάντα η μαμά του. Το παιδί φεύγει από το σπίτι, όχι από τη ζωή της. Όπως πολύ όμορφα το έθεσε ο Denis Waitley: «Τα καλύτερα δώρα που μπορείς να κάνεις στα παιδιά σου είναι οι ρίζες της υπευθυνότητας και τα φτερά της ανεξαρτησίας.»
Στη ζωή κάθε τέλος φέρνει μια καινούργια αρχή και για κάθε κεφάλαιο που κλείνει ένα άλλο ανοίγει. Θα βοηθούσε πολύ αν υποδεχθεί το νέο που ανοίγει με θετική σκέψη και προσπαθήσει να βρει μια υγιή ισορροπία. Είναι πολύ σημαντικό να φροντίζει τον εαυτό της. Να τον αγαπήσει λίγο παραπάνω και να βρει νέο σκοπό στη ζωή της. Να διοχετεύσει τα συναισθήματά της κάνοντας κάτι δημιουργικό. Να ασχοληθεί με όλα αυτά που δεν είχε το χρόνο μέσα στη μέρα, γιατί γέμιζαν οι ώρες με τις ανάγκες και τις δραστηριότητες του παιδιού.
Κυρίως όμως να μη ξεχνά πως η μητέρα είναι η προσωποποίηση της ανιδιοτελούς αγάπης και της άνευ όρων στήριξης. Να νιώθει ευγνωμοσύνη που το παιδί της έχει την υγεία του και περηφάνια για όλες τις πολύτιμες δεξιότητες της ζωής που του δίδαξε, που του έμαθε πως να είναι ανεξάρτητο, ενσυναισθητικό, υπεύθυνο άτομο, γεμάτο αυτοεκτίμηση. Τόσα χρόνια το μάθαινε να κυνηγά τα όνειρα του και να πετά ψηλά. Τώρα έφτασε η στιγμή να το αφήσει να φτάσει όπου αγαπά.
