Ο κάθε άνθρωπος βλέπει και αντιμετωπίζει τη ζωή βάση των δικών του πεποιθήσεων, εμπειριών και αντιλήψεων. Το γεγονός ότι βλέπουμε τη ζωή από άλλη οπτική σε σχέση με κάποιον άλλο γύρω μας δεν μας καθιστά απαραίτητα σωστούς και τους άλλους λάθος. Απλά είμαστε όλοι διαφορετικοί και υπό μία έννοια μοναδικοί. Αυτή η μοναδικότητα είναι που μας κάνει τόσο ξεχωριστούς. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτής της διαφορετικότητας συγκαταλέγεται το πως βλέπουμε τους άλλους ανθρώπους και τι προσδοκίες αναπτύσσουμε μέσα μας γι’ αυτούς.
Εμείς επιλέγουμε ποια άτομα θα αποκτήσουν ψηλή θέση στη συνείδηση μας, θα τοποθετηθούν ως αγαπημένα στην καρδιά μας και θα έχουν ουσιαστικό ρόλο στη ζωή μας. Κάποιες φορές εκεί που κάνουμε την επιλογή μας έρχεται μια στιγμή που είτε η συμπεριφορά είτε οι πράξεις αυτών των ατόμων μας πονάνε. Κυρίως όμως μας απογοητεύουν, γιατί η απογοήτευση είναι συνήθως το πιο κοινό συναίσθημα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Το ερώτημα όμως που τίθεται είναι: μας απογοητεύον αυτοί ή ο εαυτός μας που αφέθηκε να αγαπήσει και να εξιδανικεύσει τα εν λόγω άτομα; Μήπως τελικά επενδύουμε συναισθηματικά σε επιφανειακούς ανθρώπους χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι η μεγάλη αυτή επένδυση ελλοχεύει και μεγάλο κίνδυνο; Μήπως κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια και με αυτό τον τρόπο καταλήγουμε να αναμένουμε περισσότερα απ’ όσα έχει κανείς να δώσει και συνεπώς γινόμαστε πιο επιρρεπείς στην απογοήτευση; Όποια και να είναι η απάντηση, σημασία έχει να μάθουμε να προστατεύουμε εμάς.
Η κοινωνικότητα είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης και συνεπώς η επαφή μας με τους συνανθρώπους μας. Καλό θα ήταν ωστόσο να αντιληφθούμε ότι δεν μας απογοητεύουν οι άνθρωποι αλλά οι προσδοκίες μας από αυτούς και να σταματήσουμε να έχουμε ουτοπικές προσδοκίες και μια ρομαντική θεώρηση για τον κόσμο, αν θέλουμε να γλιτώσουμε τον εαυτό μας από τυχόν απογοήτευση και τη βασανιστική προσμονή από τους άλλους να αποδείξουν την αγάπη, την ειλικρίνεια ή τη τιμιότητα τους. Θα έχουμε έτσι κερδίσει στιγμές ηρεμίας και εσωτερικής γαλήνης.
