Αδιαμφισβήτητα, οι οικογενειακοί δεσμοί είναι σημαντικοί και ιδιαίτερα καθοριστικοί για την υγιή ψυχοκοινωνική ανάπτυξη των παιδιών. Η παρουσία του παππού είναι θεμελιώδης και ο ρόλος του ανεκτίμητος και αναντικατάστατος. Έρευνες έχουν αποδείξει πως ο παππούς, μαζί με τη γιαγιά, είναι ο σπουδαιότερος συνδετικός κρίκος μιας οικογένειας. Η ενεργή συμμετοχή τους στη ζωή των εγγονιών τους, ενισχύει τον οικογενειακό τους κύκλο και διδάσκει στα παιδιά την αξία του θεσμού της οικογένειας.
Πόσες όμορφες στιγμές με την αγαπημένη φιγούρα του παππού. Eικόνες, γεύσεις, μυρωδιές, συναισθήματα. Ολόκληρη η παιδική ηλικία, των περισσοτέρων από εμάς, έχει προσδιοριστεί από τα πιο ωραία παραμύθια και τις καλύτερες ιστορίες από το παρελθόν, τα πήγαινε-έλα σε παιδικούς σταθμούς, σχολεία, φροντιστήρια, τις ατελείωτες ώρες παρέα βλέποντας κινούμενα σχέδια ή πηγαίνοντας βόλτες, από μοναδικές συμβουλές με την αγνότητα μιας άλλης εποχής, που τις κρατάμε μέσα μας σαν πολύτιμο φυλακτό.
Ενώ για πολλούς η σχέση με τον παππού περιορίζεται στις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας, εγώ είχα την ευλογία να τον έχω πλάι μου και σε μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής μου και δε θα μπορούσε η καρδιά μου να ξεχειλίζει περισσότερη ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Η παρουσία του ήταν αισθητή σε όλες τις φάσεις της ζωής μου, γεμάτη αγάπη, ενσυναίσθηση, φροντίδα, στοργή, αξίες, ανιδιοτέλεια, χαρά, αισιοδοξία, τρυφερότητα και ζεστασιά! Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξε στη ζωή μου και πόσο πολύ έβαλε το λιθαράκι του για να γίνω ο άνθρωπος που είμαι σήμερα. Ο δικός μου παππούς, κατά μια έννοια, ήταν για μένα δεύτερος πατέρας.
Μπορεί η σχέση γονέα-παιδιού στην πορεία της ζωής να αλλάζει, να εξελίσσεται, ακόμη και να επαναπροσδιορίζεται, κάποιες φορές. Ωστόσο σε καμία περίπτωση δεν τελειώνει. Όταν λίγες μέρες πριν ‘φύγει’, αποκαμωμένος πια από την αρρώστια, η μόνη του έννοια ήταν να είμαστε καλά όταν δεν θα είναι πια μαζί μας, με έκανε να καταλάβω ότι πατέρας γεννιέσαι δε γίνεσαι. Κάπως έτσι κέρδισε επάξια στη συνείδηση μου το ‘δυο φορές μπαμπάς’ γιατί επί της ουσίας, σαν παππούς προς εμένα, αντιπροσώπευε επάξια τη ρήση: του παιδιού μου το παιδί δυο φορές παιδί μου.
Τη μέρα που ‘έφυγε΄ αισθάνθηκα ότι μεγάλωσα απότομα. Έπαψα πια να είμαι η εγγονή κάποιου. Έχασα έναν πολύτιμο άνθρωπο και ταυτόχρονα αυτόν που μου έμαθε τι θα πει νοιάξιμο, φιλότιμο, καλοσύνη, σεβασμός και ευγένεια. Τον άνθρωπο που μου έμαθε να αγαπώ με όλη μου την καρδιά. Παππούλη μου γλυκέ, η ψυχή μου πλημμυρίζει θαυμασμό για το μεγαλείο της αγάπης σου, της υπομονής και της αφοσίωσης σου.
Όσοι και όσες από εσάς έχετε την ευλογία να έχετε ένα παππού στη ζωή σας, μη χάσετε την ευκαιρία να του πείτε ένα σ’ αγαπώ, ένα ευχαριστώ, να του χαρίσετε μια αγκαλιά, να κάτσετε παρέα να ακούσετε ιστορίες από τα παλιά και ας τις ακούτε για πολλοστή φορά. Θα έρθει μια μέρα που θα θέλετε να είχατε την ευκαιρία να τον είχατε δίπλα σας και να ακούγατε την ίδια αυτή ιστορία, φτάνει να προερχόταν από εκείνον. Και τι δε θα ‘δινα να πίναμε άλλον έναν καφέ παρέα το απόγευμα, να του έφτιαχνα άλλη μια φορά τα αγαπημένα του μπισκότα τα Χριστούγεννα ή να μου έδειχνε με περηφάνια πόσο έχουν μεγαλώσει η γαρδένια και ο βασιλικός στις γλάστρες του.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους παππούδες που δε σταματούν να δίνουν απλόχερα αγάπη, αγκαλιές, χαμόγελα και να μεταλαμπαδεύουν αξίες στις επόμενες γενιές, μέσω των εμπειριών της δικής τους ζωής. Και ένα μεγαλύτεροευχαριστώστους παππούδες που ‘έφυγαν’, αλλά πάντα θα βρίσκονται στην καρδιά μας!
