Σας έχει τύχει επανειλημμένως να αποφεύγετε συγκεκριμένα άτομα, μέρη ή εμπειρίες, χωρίς να ξέρετε το γιατί; Να κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε αλλά παρόλα ταύτα να βιώνετε άγχος και δύσκολα συναισθήματα φόβου, ανασφάλειας, μοναξιάς ή απογοήτευσης; Σκεφτήκατε ποτέ μήπως η αιτία πολλών συμπεριφορικών, συναισθηματικών ή διαπροσωπικών δυσκολιών οφείλεται στην έλλειψη συνειδητής σύνδεσης με το εσωτερικό σας παιδί;
Όλοι ήμασταν κάποτε παιδιά. Σύμφωνα με τον Carl Jung, εκείνο το παιδί που υπήρξαμε κάποτε ακόμα κατοικεί μέσα μας. Το εσωτερικό μας παιδί είναι σαν ένα μέρος του υποσυνείδητου μας, που λάμβανε μηνύματα πολύ πριν μπορέσει να επεξεργαστεί πλήρως αυτό που συνέβαινε. Κρατάει συναισθήματα, μνήμες και πεποιθήσεις από το παρελθόν καθώς και ελπίδες και όνειρα για το μέλλον. Το παιδί αυτό προσπαθεί πάντα να επικοινωνήσει μαζί μας, το θέμα είναι ότι εμείς το ξεχάσαμε, δε μάθαμε να το ακούμε και το αφήσαμε χρόνια τώρα να διψά για προσοχή.
Μεγαλώνοντας, η κοινωνία μας έβαλε σε καλούπια, μας φόρεσε ταμπέλες και στην καλύτερη περίπτωση μας χαρακτήρισε ανώριμους, όλες εκείνες τις φορές που μπορεί να διέκρινε σε μας «παιδικά» χαρακτηριστικά, όπως φαντασία, ευαισθησία, χαρά, ενθουσιασμό. Μάθαμε λοιπόν να πιέζουμε συνεχώς τον εαυτό μας για να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της, να έχουμε υπέρμετρες απαιτήσεις από αυτόν, να γινόμαστε σκληροί μαζί του αν κάνει κάποιο λάθος και κάπως έτσι αφήσαμε την ανάγκη για τελειότητα και το φόβο της αποτυχίας να κατευθύνουν τη ζωή μας. Όσο όμως δεν ικανοποιούσαμε τις ανάγκες του εσωτερικού μας παιδιού, τόσο αυτό, άθελα του, συνέχιζε να σαμποτάρει την ενήλικη ζωή μας.
Μπορεί να μη βλέπετε πια αυτό το παιδί, όταν κοιτάτε στον καθρέφτη σας, αλλά θα το δείτε αν κοιτάξετε μέσα σας. Αν αυτό σας δυσκολεύει, τότε βρείτε παιδικές φωτογραφίες σας και παρατηρήστε τες. Κοιτάξτε τα ματάκια του που έλαμπαν, πιο πολύ από τα κεράκια στην τούρτα γενεθλίων του, όταν μύριζε τα λουλούδια την άνοιξη, όταν έφτιαχνε κάστρα στην παραλία το καλοκαίρι, όταν μάζευε τα πεσμένα φύλλα το φθινόπωρο ή όταν έπαιζε με το χιόνι το χειμώνα. Τι λέτε, το θυμάστε αυτό το παιδάκι; Που γέλαγε με την ψυχή του, που δε φοβότανε να δοκιμάσει κάτι, που αν έπεφτε ξανά σηκωνότανε, που αγαπούσε με όλη του την καρδιά, που ακολουθούσε το ένστικτο του, που ήταν πλημμυρισμένο όνειρα και γεμάτο στόχους;
Είναι γεγονός ότι το πιο όμορφο ταξίδι το κάνουμε μέσα μας. Αν εξερευνήσουμε τον εσωτερικό μας κόσμο θα θυμηθούμε το παιδί που κρύβουμε μέσα μας. Είναι πολύ σημαντικό να σχετιζόμαστε και να επικοινωνούμε μαζί του, όπως αν ήταν το παιδί μας. Μία καλή σχέση γονέα-παιδιού εμπεριέχει αγάπη, αποδοχή, σεβασμό, ενσυναίσθηση, φροντίδα, κατανόηση. Ομοίως και το εσωτερικό μας παιδί θέλει να το ακούμε, να το αγαπάμε, να το φροντίζουμε, να το συγχωρούμε, να του μιλάμε όμορφα, να το αποδεχόμαστε, να του λέμε μπράβο όταν τα καταφέρνει και να το αγκαλιάζουμε όλες εκείνες τις ημέρες που δυσκολεύεται.
Νιώστε ευγνωμοσύνη που μπορείτε ακόμη να νιώθετε παιδί. Επιλέξτε να απολαμβάνετε τις στιγμές με επίγνωση και κυρίως να πιστεύετε στα θαύματα. Υπάρχουν παντού γύρω μας. Χρειάζεται απλά να βλέπουμε με τα μάτια της ψυχής.
