Καμιά γυναίκα δεν είναι ποτέ πραγματικά έτοιμη για τη μητρότητα, όσο κι αν την περιμένει με λαχτάρα. Δεν μαθαίνεις πώς να είσαι μητέρα μέσα από βιβλία ή σχέδια. Το μαθαίνεις βήμα-βήμα, μέσα από αβεβαιότητες, αλλαγές, συγκινήσεις και εσωτερικές μετατοπίσεις.
Με τη γέννηση της κόρης μου, ξύπνησε μέσα μου μια βαθιά, εσωτερική αναζήτηση για το τι μητέρα ήθελα να γίνω. Στην αρχή, η ιδέα της «μαμάς-φίλης» μου φαινόταν γλυκιά και ελκυστική. Ήθελα να με εμπιστεύεται, να μοιράζεται μαζί μου τους φόβους και τα όνειρά της, να μην νιώθει απόσταση ανάμεσά μας.
Όμως, κατά καιρούς, ένιωθα πως λίγο παραπάνω φίλη σήμαινε λίγο λιγότερο μαμά, και αυτό με φόβιζε. Κοιτώντας πίσω, συνειδητοποιώ πως η ισορροπία ανάμεσα στη φιλία και τη μητρότητα δεν ήταν πάντα εύκολη, και πως η υπερβολική ελαστικότητα έκρυβε παγίδες που τότε δεν μπορούσα να φανταστώ. Γιατί, όπως κάθε επιλογή, έτσι και αυτή είχε το δικό της κόστος.
Φιλίες θα κάνει σε όλα τα στάδια της ζωής της. Η μαμά, όμως, είναι μόνο μία και ο ρόλος της αναντικατάστατος. Το κάθε παιδί χρειάζεται κατανόηση, αλλά και όρια. Χρειάζεται ενσυναίσθηση, αγάπη, σταθερότητα, συνέπεια και παρουσία.
Η μητρότητα δεν είναι τέλεια και τα λάθη αναπόφευκτα. Παρ’ όλα αυτά, αν γινόμουν σήμερα μητέρα από την αρχή, θα επέλεγα να διαχωρίσω ξεκάθαρα αυτούς τους δύο ρόλους. Όχι για μένα, αλλά για εκείνη. Γιατί όταν μια μαμά εναλλάσσεται συνεχώς ανάμεσα στον ρόλο της φίλης και της μητέρας, το παιδί μπερδεύεται· δεν ξέρει τι να περιμένει, κι αυτό το γεμίζει ανασφάλεια.
Το παιδί είναι σαν καράβι προορισμένο για ταξίδια στις θάλασσες της ζωής και τους ωκεανούς του κόσμου. Καθώς ταξιδεύει, μαθαίνει να αντιμετωπίζει δοκιμασίες, φουρτούνες, τρικυμίες. Ξέρει όμως πως η μαμά παραμένει πάντα το λιμάνι του. Το σταθερό, φωτεινό σημείο αναφοράς του.
Χριστιάνα
